Bir gece oturuyorsundur, aniden, baban bir şarkı açar. Oysaki o basit bir şarkı diye düşünür. Neler hatırlattığını ne kadar düşündürdüğünü bilmez çünkü senin kendi içinde süregelen savaştan, ne yaşadığından bihaberdir… Sözlerine dalıp gidersin, sana bir şeyler hatırlatır, biraz acıtır biraz düşündürür ama asla unutturmaz. Yeniden düşünmeye başlarsın; o şarkının derinliklerinde neyin gizli olduğunu nelerin yok olduğunu nelerin bittiğini anımsatır kalbin sana. Mazinin derin sularında nefes nefese kalmışken bir de bakmışsındır ki şarkı bitmiş… Farkında değilsin, şarkının bittiğini anlamamışsın, şarkı aklında devam ediyor. Sözleri bir bıçak edasıyla saplanır durur yüreğine. Kapatmak istersin o şarkıyı sonlandırmak istersin bir daha duymak istemezsin, elin o şarkıyı tekrar açmaya gidemez. Sadece kalırsın öyle, o sözlerde kaybolursun, içten içte kendin söylersin. Yaşlar damlar gözlerinden, babandan saklarsın. İstemezsin babanın bilmesini, usulca gözyaşlarını siler, gülmeye devam edersin. Çünkü baban senin gülen haline âşık, bunu bilirsin.
08/09/20
22.14
