Üstüme hiçbir zaman yük
Önüme hiçbir zaman unvan almadım.
Çünkü bir gün yirmi beş saat…
Hayatta her şey gecikmeli…
Mesela eylül!
Başkası için yavaşlamak zorunda mısın?
Hızını düşürenlere ihtiyacın var mı gerçekten?
Otur düşün
Sevdiğin insanlar mı onlar?
Yoksa sevdiğin kadın mı?
Onları hızlandırmayı denesene…
Yoksa sende mi korkuyorsun acele işe karışmasından şeytanın?
Yok, bu sen olmazsın.
Şeytandan korkamazsın.
Işığı açık bırakıp yorganı üstüne çektiğin günleri unut!
Yeni bir yaşam şansı sana,
Dip ile göğün tam ortasında!
Üstelik
Bir gün yirmi beş saat…
Daha fazla uyku daha fazla yemek…
Üstelik
Yorulmak yok.
Bahane yok.
Üzülmek yok.
Arkana bakmadan insanlardan kaçmak yok.
Çünkü artık
Bir gün yirmi beş saat…
Cengizhan Koçyiğit