Gülerken de ağlar insan. Sevincinde, heyecanında. Gözünden yaş akmaz da, damla damla birikerek deniz olur yüreği. Üzüldüğünde ise yüreğinden süzülür damlalar. Gözler yetmez kimi zaman. Yeter -de gülüşümüz ıslak olmasın diyedir gözlerimizin sus pus oluşu. Sonra kendimizi aramaya başlarız birden. Fotoğrafımıza bakarız -da aslımız kayıptır hep. Ya da ölü doğduğumuzu kanıtlamak içindir belki tüm bunlar ? Bilemiyorum. En acısı da bu değil mi, bilememek ? Bu yüzden bir yanımız eksik, bir yanımız parçalanmış bir plak, bir yanımız terk edilmiş, bir yanımız henüz yazılamamış bir şiir. Oysa her yanımızda onlar !
Biz bir yalan,
bir yangın,
bir savaş.
Kazananı çoktan belli olan.
