Bizler işe gidip işten dönen,bir günü diğerinden farkı olmayan bireyleriz.Bizler yaşayabilmek için yaşayan,kayıp çağın kayıp insanlarıyız.Kaybolmayı,kaybetmeye yeğleyenleriz.Bizler parayı,daha iyi yaşamak için ,daha mutlu olmak için,,ihtiyacımız olduğunu zannettiğimiz şeyleri almak için kazandığımıza inanırız.Bir eşya alırız ve buna çok ihtiyacımız olduğuna kendimizi inandırırız.Böylelikle birçok eşyamız olur.Sonra Yavaş yavaş sahip olduklarımız bize sahip olmaya başlar.Aslında bakarsan biz onları değil onlar bizi satın alır.Kısacası bizler özgür değiliz.Boynumuzda bir ip var ve bu ip gitgide kalınlaşıyor.Bz ise bu ipi sadece nereye bağlayacağımıza karar veriyoruz veya kime.
Peki,özgürlük nedir? Bedenin dilediğini yapabilme saçmalığımı.Hiç sanmıyorum.Özgürlük mutlu olmaya çalışmamaktır,özgürlük uudunu kaybetmektir,ölümden kormamaktır ve diğer her şeyden,özgürlük kaybetmektir,ölümüne kaybetmektir.Gerçekten herşeyimizi kaybettiğimiz zaman özgür olabiliriz.Hepimiz kaybetmeyi göze alabileceğimiz şeyler kadar özgürüzdür.
Şimdi kendimize soralım ”Özgür olmak istiyormuyuz ”
Bizler köleyizve böyle kalmak istiyoruz.En kötüsü de bunun farkında bile değiliz.Farkında olmadığıız o kadar çok şey var ki…
