İyice arttı sırtımdaki kambur. Doğrulmaya çalışıyorum… Sırtımdan, yüreğimden atma vakti geldi bu anlamsız yükleri. Düşmekten kanayan diz kapaklarımı avuçiçlerimi sarıp iyileştirme vakti. Dik durma vakti! Iyileşiyorum. Yemin ederim bu sefer son, ,degisiyorum. Bana kimse öğretmedi üzmeyi, yaralamayı. Ama öğrenilenler hep üstümde denendi yaralandım. Güvenmeyi sevmeyi iyi bir halt bildim. Değilmiş. Yine yanıldım.. olsun ne olacaksa olsun. Ama bu son olsun..