Çoğu zaman,
gece 3’ü devirirken,
odamın penceresini açıp sigaramı yakarım.
Her defasında
karşı binanın zemin katında,
her an basılabilir endişesiyle pasaj girişine koydukları,
kırmızı kapuşonlu çocuğun müzik sesine kulak veririm.
Ve yine her defasında
gelen arabanın üzerine düşüyorum hissine kapılırım.
Henüz düşmedim ama.
Ancak
her an atlayabilirim.
