İnsanın yeri ile ya da işi ile aynılaşması veya onunla bütünleşmesi cazip bir algı uyandırır. İnsanların bir çoğu toplumun kendilerine hibe ettikleri saygınlıktan başka bir profil yakalamak istememeleri, hayatları için önem arzeden bu sebeptendir. İnsanlar bu örtü gerisinde gerçek varoşlarını gizlemeyi çok iyi bilirler, bunu da bir marifet sayarlar. Halbuki bu durum ve davranış, insanın varoluduğu haldeki yokoluşudur: zamanla yüzündeki bu maske donar, tüm hayatı boyunca ona yapışır, gerçek karakteri yok olur, yerini başkalarının istediği, yabancı bir kişilik alır, daima onunla yaşamak, bir olmak zorunda kalır. İstila edilmiş, sömürülmüş bir içsellik.
G̳ür̳s̳e̳l̳ ̳Öz̳k̳ır̳
A̺s̺l̺i̺n̺s̺a̺n̺
