Bir çocuk karanlığın derin golgerinde süzüluyor yine sessizligiyle . El ele verdigi yalnızlığı hakim olmusken hikayesine karanlık yollar artmakta günışığı dogmamakta semanin derininde. Çocuk sessiz, buram buram sükunet sarmış misali ağır adımları, korku dolu derin bakışları. Elini çekmek istesede yalnizligin soğuk parmaklarindan, öyle cok yıkılmışlik biraktigi içindir hikayesine kopamiyor ondan. Ilerliyor.. daha cok kasvet ve daha cok yalnizlar kervaninin boguk boguk haykırıslari. Korku bu sefer hizlica içine çekiyor çocuğu. Yavastan ve usuldan attığı adimlar, onun icin cehenneme giden yola çevriliyor basamkalar. Korku tekrardan birakmiyor yer ettigi bedenini, cesaret hakim olmuyor ve umut kendinisini unutturuyor ona. Mucize ya yolda ya da cok uzakta. Ama orda bir yerde gizlidir, bu kesin. Aci iliklerine kadar islerken yalnizlik daha bir sıkı tutuyor parmaklarini, yine soğuk ve yine acimasiz. Tenha yollar artmakta yine. Aci yoldadir ne çare, bedeninin teslim etmisken kedere. Ilerledikçe biri yaklaşıyor sessizce. Ama o da ne gülümsuyor sakince. Yalnızlık eriyor birdenbire bir muciseyi andirir misalince, günışığı ortaya çıkıyor ve sessizlik yerini civiltiyla kahkahalara bırakıyor gitgide. Bütün hayatını sessice ilerleyen o insan değiştiriyor dogru. O dur insanlari içine hapsedip kendini sevdirten yalnızlığı eriten beden. Çünkü onu yollayan mucizenin ta kendisidir başından belli. Hatta belkide çocuğun içinde biraz olsun hala yasamyaa devan eden küçük bir umuttur nasılda belli. . Hayattın soyutlanmis halidir bu anlartikalrim…
