Hayat iğrenç, boş, manasız bir gösteri. İnsan, kendi dünyasını anlayamadan insanlara kendini anlatmaya çalışan bir canlı. Evrim; bizi mantığa götürmedi, bizi delilikle baş başa bıraktı. İnsanın en kötü duygusu bağlılık. Bir insan bir şeye muhtaç olmamalı. Muhtaçlık acziyettir. Acizlik gücünüzü alır, sizi yavaşça öldürür. Fark etmeden geçirdiğiniz her an aslında ölüme yaklaşma değil, ölümünüzün bir parçasıdır. Aşık olduğunuz kişi, aslında sizin celladınızdır. Çünkü siz sevmiyorsunuzdur. Sevmek ilgi göstermek, mutlu etmek emek harcamaktır. Ama siz bunları yapmıyorsunuz. Ve yüzsüz gibi sevdiğinizi söylüyorsunuz. Siz muhtaçsınız. Aşık değil sefilsiniz. Ve karşınızdaki bunu bilmiyor. Sizden normal şeyler bekliyor, herkes gibi. Ama siz herkes değilsiniz. Siz, artık esfeli safilinsiniz. Sefil birisiniz. İçinizdeki sevgi ve aşk öyle büyük ki; onun yerine de sevebilirim sanıyorsunuz. Halbuki siz kendiniz sevmiyorsunuz ki. Senin bir geleceğin yok. Gelecek onun. Ve sen, onun geleceğine tutunmayı düşlüyorsun sadece. Çünkü tek başına yoksun artık. Sen “O”sun. Ama “O”, sen değil. Sensizlik… Delirdim.
