Delir/t/in

On bilemedin on iki hafta; bir kaç ay ;uzunca bir süre bir kapı aralığından, bir anahtar deliğinden,yüksekçe bir tepenin karanlık bir köşesinden seyir ettiğim canavar farketmişti nihayetinde ona doğru kısılıp, kenetlenen bakışlarımın varlığını.Onun çaresizliğimin kokusunu alıp bana doğru tüm öfkesi ile koşması, bu savunmasız durumda benimse arkama bakmaksızın geriye doğru kaçışım en beklenesi-olasıydı. Yağan yağmurun içindeki yağmur damlasının yere düşüşü,ay ışığının nehre vuruşu, karnı aç bir çocuğun gözyaşı kadar… Ama benim bir adım dahi atmayıp karanlığa kucak açışım kadar değil.

Delilikte böyle bir şeydi belki. Seni ansızın yoklayan o hissi kurtarıcın olarak görmekti. Belki bir çıkış, belki bir kaçış yolu. Ya da kaçacak hiçbir yer kalmadığında kabulleniyorduk belki korkarak reddettimiğiz bu hali. Sonuç olarak hepimizin bir parçasıydı delilik. Bugün delirsin herkes. Hepimiz delirelim. Ruhumuzdan besleyelim içimizin en deli parçasını. Yaşamlaşırken biriktirdiklerimizden kata kata besleyelim. Yeni bir oluş hali yaratalım. Deli olalım! Kimin daha deli olduğunu tartışalım mesela.

BEN DAHA DELİYİM!

A.K

http://medium.com/@korkmazadem