Psikolojik sorunlarım olduğunu düsünmeye başladım. Kimseye katlanamamın sebebi bu olsa gerek. Nasıl katlanabilir bir insan diğerine. Düşünceler bu kadar basitken hem de. Sadece ben mi anlıyorum insanların her hareketinin sebebini,daha cümlesini bile kurmadan,oluşturduğu ortamda ne diyeceğini. Hayatımın heyecanı kalmadı. Sıradanlaştı. Bunu yapmayın bana veya bir başkasına. İnsanların beni şaşırtmasını isterdim hep. Şimdiyse sadece dinliyormuş gibi yapıp evet hayır demek istiyorum. Yapıyorum bunu. Düşünceleri,harekteleri,bir seylere bağlanmaları,aşırı anlamsız konuşmaları yoruyor beni. Buna katlanamam ben,belki onlarda bana katlanmak istemiyordur. Kim ister ki,simsiyah birine katlanmayı. Ama unuttukları bir şey var ben en samimi siyahım diger tüm hayatlara göre,en azından düşüncelerimin rengi belli. Kopkoyu bir karanlıgım.Bir şeye bağlanıp hayatlarını nasıl sürdürüyor diğerleri? Bağlanmak,körü körüne,deli gibi hemde. Aklım almıyor, ben yapamam efendim
Herkes yapıyor diye yine yapmam, budur benim de bahanem. Yalan söyledim az önce. Ama benimki bağlılık değil,bağımlılık tek kelimeyle. Kitabım,defterim kalemim. Bağımlıyım. İnsanlar gibi olamadım hiç. Her zaman farklıydık. Sigarayı bile öylesine içerken ben,insanlar uykusunda görüyordu onu. Üstelik ben sigaranın hiçbir şeyi degiştirmediğini biliyorum,çabuk bitip sinirlerimi bozmasıda cabası. O da iyi gelmiyor bakın. Bankta tek başıma oturamıyorum,tek başıma yürüyemiyorum, hatta tek basıma düsünemiyorum,birisi geliyor ve ne düşünüyorsun deyip öğrenmeye çalışıyor aklımdakileri. Kalabalık hicbir şeyi tek yapmama izin vermiyor. Dünya ihtiyaçlarımı karsılamıyor Bana bir beden büyük her şey burada. Kayboluyorum. Ama bırakın kaybolayım, not bırakıp bir köşeye intihar etmektense ıssız bir otel odasında,kaybolmaya razıyım ben. İzin verin,bari tek başıma kaybolmama izin verin. Bana müsaade yoruldum düşünmekten.
1 comment
Uzun süredir ben de öyleyim. Hayatımda bir anlam, bir yaşama sebebi arıyorum. İnsanların ucuz hayatları, ucuz hevesleri ve bu heveslerin peşinden koşarken o oturmayan kişiliklerinden iğrendiğim kadar hiç birşeyden iğrenmedim.. Hatta son yazımda da bundan bahsettim bakmak istersen diye..
Ayrıca denemende kendimi bulmama ve bu konuda yalnız olmamama sevindim.. Umarım bir çıkış yolu buluruz.