Çok fazla gülen insanlar bana hep mutsuzluğu çağrıştırır. Altta kalan o derin hüznü, kocaman kocaman kahkahalar ile kapamaya çalışmak, yırtık bir pantolonu defalarca yamamaya benzer gözümde. Çok fazla ağlayandan değil belki, ama çok fazla gülenden etkilenir, derin derin kuyulara dalarım. Kendi içimdeki dipsiz kuyulara… Hepsinde bir parça kendimi görürüm. Suda yansıyan aksim mi yoksa? Gözüme gözüme sokulan o sahte mutluluk, alttan alta ölüyorum kahrımdan ama siz bilmeyin der gibi canlanır zihnimde. Çok yaptığımdan mı iyi bilirim, iyi bildiğim için mi çoğu kez bunu yaparım bilmem, ama ne zaman kahırlansam, en kocamanından bir kahkaha patlatırım aksini iddia edercesine! Beni üzen tüm her şeye ve en çok da kuyularda boğulan aksimin aksine…