İnsanlar ne acılar ne yalnızlıklar ne pişmanlıklarla hayatını devam ettirmeye çalışıyor peki bu nasıl geçer? Pişmanlıklar mı, yokluk mu, çaresizlik mi yoksa yalnızlık mı insanı o eşige getiren hayat zor çok zor aşmak için bi çok engel var ama aşabilen yok, çözüm ne bilen yok.
Dünyaya baktıgımda sadece gülen insanlar görüyorum ama aklımda iki soru var sadece tek mutsuz ben miyim hayatı anlamayan yoksa insanlar rol mü yapar ? Hangisi dogru peki gerçeklerle sürekli yaşamak mı acılarla yaşamak mı kendi kandırmak mı? Belki kandırmak degil yaptıkları belki sadece yaşadıklarını yok saymak ama bu insanları kör etmez mi ?
Sürekli birşeyler düşünmekten her gün kendimi bin defa öldürdügümü hissediyorum rol yapıp gülmek bile içimden gelmiyor ne oldu da böyle oldum nerede kaçırdım yaşamayı, gülmeyi nerede unuttum peki ya mutlu olmayı? Rolse çözüm uzun zamandır mutlu rolü yapmaya çalışıyorum bununda mı sınırı var yoksa ? Yolunda gitmeyen birşeyler var ama ne oldugunu çözemedim ben .
Yeni yepyeni bir hayat istiyorum hersey yoluna girsin ama ne mutlu eder emin degilim artık muhtemelen bunalımdayım ya da agır bi depresyon, atlatmam için yine benim bulmam gerek çözümü bunun farkındayım ama o yataga yattıgımda düşüncelerimin beni delirttigini farkettim dün gece boşvermişligim mi beni delirten yoksa hayatı kaldıramadıgım için mi acı çekiyomuşum gibi hissediyorum mutlulugu düşünüyorum öyle olsun istiyorum ama bunu yaparken koltukta dalmış düşünürken buluyorum kendimi .
Müzik dinliyorum hani hareketli olanlardan ama artık bana geçmedigini anladım, aglıyorum gözlerim kuruyana kadar ama faydasız insanın gözünden akan yaş hangi acıyı dindirdi şimdiye kadar şuan aldıgım nefes içimi acıtıyor.
Yalnız mıyım yaşarken etrafımda sevdiklerim ama içimden bagırıyorum beni duyun bana yardım edin ben ölüyorum duyan yok.
