Tuhaftır insanoğlu aslında konu mutlu olmak mı yalnız yaşamak mı ‘diye tartışırım kendimle bi acayip davranışlar sergilerim bir anda .
Yozlaşırken bronzlaşan beyinlerle dolu olan etrafımda yalnızlık ise rahat bırakmıyor beni çıkmak istiyorum düzlüğe ama izin vermiyor içimdeki engeller. ‘korkmaya başlıyorum kendimden’ diyorum ve deliriyorum . Etrafıma bakıp hersey doğruyken ben yanlışmışım gibi hissediyorum.
Kendi gölgem tarafından bile terkedilmişim oyüzden bu hayattan pek bir beklentim yok diye nitelendiyorum.
O kadar korkuyorum ki aslında mutlu olmaktan bunca zamandan sonra alışmışken ben yalnızlığma. Artık taşıyomıyor insan bu kadar karanlığı görmek istiyor insan aydınlığı. Sence , sence varmıdır bi kaçış yolu !
O yüzden bassetmesin kimse mutluluktan.
Bir yanda kahvem den çıkan duman diğer yandan ise günahına girdiğim sigaram birde bakmışım kahvem en iyi dostum olurken sigaram ise yalnızlığımın sırdaşı.
En derinden.
