Sebep ol rahmete. Mani ol vedasız mutsuzluğuma. Sen güne bak, ben gözlerimi kaparım güzelliğine.
Gözlerim sadece seni düşündükçe bulanık, yüreğim seni bahusus düşündükçe daralır, ellerim/ayaklarım birbirine dolanır. Gözlerin yeter ki parlasın. Yüreğin güllük gülistanlık olsun. Ellerin hep aynı zarifliğini korusun.
Olsaydım yüzüne esen rüzgar, olsaydım bastığın kaldırım taşları, olsaydım muslukta akıp yüzüne değen su, olsaydım el sürdüğün, olsaydım içine çektiğin nefes. Sen hiç bitmeyen, zaman geçtikçe daha bir bağlandığım; darlıkta daha bir sıkan, bollukta, bolca yüreğime inen güzelliğine müptelanım.
Duamsın. Sevincimsin. Herkesin bir sevdası vardır. Bir de alışıyorsan hayalinin gerçek olmasına. Biraz kendini mutlu hissediyorsan onu düşündükçe. Sevgini ancaksız/fakatsız şartlayamıyorsan işte kendini içten doğruyorsun. Daha ötesi mi, ötekileştiremiyorsan körkötük kendini kaptırmışsın. Yetersiz hissetme kendini;aşk öyle kolay neşet olmuyor ki, diyor büyükler. Bundan sonra okuduğum-okunan- şiirlerde seni bulacağım.
Seni hep seveceğim.
Her şeye benzeyebilirken o
Hiçbir şey benzemezken ona (Cahit Zarifoğlu)