Ne gerek vardı da çıkardın mağaramdan
Gökyüzüne inandırdın
Masallar anlattın
Ne gerek vardı da alıştırdın kendine
Şiirler yazdırdın
Hayaller kurdurdun
Ne gerek vardı da yıktın duvarlarımı
Korumasız bıraktın
Yalnız ve korkmuş
Ne gerek vardı da mutsuzluğa olan alışkanlığımı sildin
Mutsuzluktan soğuttun
Gülmemi sağladın
Şimdi sensiz olmuyor
Duygusallaştım hatta
İnanabiliyor musun, belgesele bile gözlerim doluyor
Hep aklımda olmanın bir getirisi olmalı
Siyah beyaz, aşkların saf olduğu filmler gibi
Başrollerini paylaştığımız hayallerim
Hep mutlu biten korkularım
Hep sevdiği kişiye sarılınca bitenler gibi
