Beklemiştik hepimiz elbette birini. Ne beklediğimiz kişi geldi ne de biz beklemekten vazgeçtik. Umutlandık hep gelecek bir gün diye. O gün bir turlu gelmek bilmedi. İnanmadık gittiğine. Geleceğine inandık hep. Bağlayan bir şeyler vardı . Onu özel kılan başka bir şey vardı. Hayatımızı değiştiren onca insan ve hayatımızın içine eden milyonlarca kişi. Küs kalmak iyidir aslında. Bir gün elbette barışma ihtimali vardır. Ya sen bir adım atarsın ya da onun bir adım atmasını beklersin. Hiçbiri de olmaz. Sen bir adım atsan gururunu ezmiş olursun. O sana bir adım gelse o da gururunu ezmiş olur. Hiçbirimiz de yapmayız . Yapmak istemeyiz. Sonuçta gurur budur ya. Engel olamazsın gurura. Onunla küs kalmaya da dayanamazsın, onun gitmesine de dayanamazsın. Başka birisi de olsun istemezsin. O senin kaç senelik arkadaşın, kardeşindir. Bir anlaşmazlıktan seni bırakır. Halbuki sen onun için ne çok şey yapmışsındır. Kendinden ödün verdiğin zamanlar bile olmuştur. Her gördüğün zaman konuşasın gelir kalbini kırmış olsa bile ama bir turlu cesaretini toplayamazsın. Boş ver elbette anlayacak diyorsundur ama anlamaz giden gidiyor engel olamıyorsun. Engel olmaya çalışsan da olmuyor. Kardeş kaybetmek en kötüsüdür. Bir de sevdiğin birisini toprağa vermek. En kötüleri bunlardır başka bir şey bilmem ben.