Tabular içinde boğulan bir sürü Adem oğlu görüyorum üstadım. Sigaranın parlayan ucundan usulca sema ya doğru süzülen duman gibi, çaresiz bir biçimde uçup gidiyorlar. Bilmediklerini sanıyorlar, ancak herkes gibi onlarda farkında bütün gerçeklerin.
Havva’nın ağlamasına kim dayanabilirdi ki? Ah güzeller güzeli Havva kıyamıyor kimse sana. Ya da korkuyorlar seni üzmekten. Aslında korktukları şey senin üzülmenle beraber harekete geçen Ademin gazabıdır. Koskoca Adem. Kendi yaratıcısı olan “Tanrı” ya bile karşı çıkabilen tek insan, tek hayvan, tek mantar, tek bakteri, tek protista yani kısacası tek canlı. Korktukları şey asıl budur Ademoğlunun.
Hoş, insanlar hep korkuyor. İnsanlardan, yeni olaylara adım atmaktan ve en önemlisi insanlar korku denilen duygunun kendisinden korkuyorlar vesselam. Biyolojik açıdan bile çok basit olan bir duygudan insan nasıl “korkabilir”. Acizliktir bunun adı.
BAŞKA HİÇBİR ŞEY DEĞİL…