Gözlerim sebepsiz doluyor,adımlarım yavaşlıyor,kalbim karanlığa boğuluyor.yoruluyorum ben..Aynı yüzler,aynı hevesler;kin dolu bakışlar,bencil davranışlar yoruyor beni.Bedenim daha 17 yaşında ama zihnimin bir ayağı çukurda.Gözyaşlarım kirpiklerimin belini büktü bile…Öyle bir an geliyor ki boğuyor beni bu şehir,kayboluyorum sahipsiz kaldırımlarında.Bulmak istemiyorum kendimi.Sonra belki diyorum belki biri sessiz çığlıklarımı duyacak;karanlığımı parçalayarak güller gibi başımdan aşağı dökecek…Kısa sürüyor bu umudum;umutsuzluk bulutları gölgeliyor zihnimi.Her an alabolara olacak bir gemiyim,sallantıdayım.Bir tarafım umutsuzluk,bir tarafım umut haykırıyor…Gözyaşlarım kendime getiriyor beni;tüm hastalıklı düşüncelerim süzülüyor yanaklarımdan…Bir tebessüm yayılıyor yüzüme,neyin tebessümü olduğunu bilmiyorum.Ama kendime geliyorum,yine kendi kendimi tesselli ediyorum.
Bazen kendimize yetebilmeliyiz
