Kalbim
uzun zamandır öyle sessiz ki.
Nasıldı sesi, gülüşü, ağlayışı
unuttum.
Oysa kabarıp duruyor gün be gün
şişiyor, büyüyor, aşeriyor içimde.
Yeşeriyor aşka sancım
baharım.
Güzün sessizliğinde
yemyeşil yapraklarda tazecik kokan seher yeli
karı yeni çözülmüş dağdan akan deli ırmak
çiçek çiçek dolaşan arı
cıvıl cıvıl öten kuş istiyor.
Bu sessizlik ağır
sisli ve çökgün.
Bu sessizlik hazin
nefessiz ve yorgun.
Kalbim
‘yeni çatlamış incir gibi dudaklarla
ırmaktan dileniyor sevdiğini.’
Düşünüyor- sabrediyor- gülümsüyor.
Bilmeden
inancından mı yoksa inanmak için mi?
