Hayat bir anlamlandırma operasyonudur.
Herşeye herkese anlam vermeye çalışıyor verdiğimiz anlamlar gittiği yerde değeri bulamayınca haddinden fazla yoruluyor kalbimiz. Sürekli gönderilipde gittiği adresi bulamayan mektuplar gibi verdiğimiz değerler. Gerçi günümüzde mektup gönderenler azaldı tıpkı gerçek değer verenler gibi. Bir insana bir kuşa bir çiçeğe ağaca ya da herhangi birşeye değer veren insanlara zaten deli gözüyle bakıyorlar. Kalbi hissedemeyen insanlardan nefret ediyorum. Kalbi anlamayan kalbi göremeyen kalble sevemeyen insanlardan nefret ediyorum. Onlar zorlaştırıyor bu hayatı. Çok yoruldum. Kalbim bir maratonu koşmuş ama sonuncu olmuş gibi. Giden zamana mı yorulan kalbime mi yanayım. İnsanlar kendi hayatlarıyla ilgilense sadece karışmasa başka hayatlara dokunmasa kirletmese. Ya da dokununca bırakmasa hiç. Salak saçma bahaneler bulup gitmese. Çok değil birazcık kalbli olsa ?
Bi kerede sevenler kalbden sevenler kazansa ?
