Öncelikle selamın aleyküm;
Ben 18 yaşında lise 3 ü okuyan bir öğrenciyim sabah saat 7 de okula gidiyorum akşam 5 te okulum bitiyor ordanda direk etüte gidiyorum saat 9 a kadarda etütte oluyorum (üni sınavı için)
etüte de bir hocam sayesinde ücretsiz gidiyorum.Evden çıkarken hiç para almıyorum yanıma alamıyorum çünki ailemin parası yok kapıcı dairesinde oturuyoruz yıllardır hep ezikleniyoruz dairelerde oturan kişiler hep bizden üstünmüş gibi gençliğim bu şekilde soldu hayatımın en kötü sendromu resmen aslında ayıp birşey değil ama insan işte yaşamayan bilemez bu duyguyu herneyse evden hiç para almadan çıkıyorum 15 saat boyunca hiç birşey yemiyorum okulda öğle arasında herkes yemek yemeye gidiyor önümde döner yiyen çiğköfte yiyen oluyor ben onların hep gözüne bakıyorum onların malında hiç gözüm yok Allah daha çok versin ama ben günlük 1 tane bisküviye bile razıydım 15 saat aç kalmak dile kolay ben her gün bunu yaşıyorum alıştım aslında biraz sürekli su içip açlığımı yatıştırmaya çalışıyorum pek etkisi olmasa da işe yarıyor açlıktan miğde bulantısı baş ağrısı çekiyorum gözüm dönüyor bayılacak gibi oluyorum resmen geçen sene o kadar zor değildi akşam 5e kadar dayanıyordum ama nu yıl etüt başlayınca durum zor olmaya başladı o kadar zor ki zor kelimesi 3 harf olmamalı çok iğrenç bir durum annem gile birşeyde diyemiyorum onlarında elinde yok olsa verirler eminim.
Nerdeyse bu zamana kadar hiç kendime 1 çift ayakabı alamadım hep arkadaşlarımdan istedim onların giymediği yırtık ayakabıları dikip giydim bugünde gene bir arkadaşımdan alıp yırtıklarını diktiğim ayakabının her yeri patladı yırtık pırtık oldu bugün FLO ya girdim ayakabılara bakmaya 40 liraya güzel bir ayakabı buldum ama düşününce alamicağımı anladım ama genede bir umuttu heycanla eve gidip anneme sordum alabilir miyiz diye alamayız paramız yok oğlum dedi bir an içimden napayım anne corapla poşetlemi gideyim okula etüte diyecektim ama o yeterince üzülüyordu zaten hep içime attım ama artık tak etti birilerine anlatmak istedim ama utandım ve aklıma burası geldi bunu sizinle o yüzden paylaşmak istedim amacım sadece biraz olsun içimdekileri atmak rahatlamak ulan gene ufacık bir umudum yok oldu hayal bile kuramıyorum artık hep olmuyor hep üzülüyorum inanın hayallerim çok yüksek değil ulan 1 çift güzel bir ayakabı bir tane güzel bir çeket oluyor hayallerim bile böyle lan bir insan 40 liralık ayakabıyı alamaz mı alamıyorum işte çok çaresizim be çok bunları yazarken gözümden damlalar akıyor hayat bana çok kötü davranıyor.Arkadaşlarıma yazdım kullanmadığınız ayakabı varmı diye onlardada yok onların yırtık ayakabısını alıp dikip giymeye razıyım o bile bana mutluluk verirdi.Siz siz olun hiç bir zaman hayatınıza isyan etmeyin ben bile etmiyorum benden daha kötüleri var en azından sağlıgım yerinde okuduğunuz için teşekkürler Allaha emanet olun 😊
Hayatımdaki yoksulluk ve zorluk
