Yaprak yaprak dökülen anıların pençesinde masum yaşama
tutunan hayaller.hepsi can yakıp beyni kurutuyor iken kalbin
sessiz sağnaklarıyla ıslanır kupkuru çöl topraklarına ab-ı hayat
yetiştirmeye çalışan kalbin, tüm yolları kapatıp acil durum frekansı
vermesiyle ölüyor değil mi insan ?Yaşayan nefes alan ama taştan bir kalbe
sahip olan bir canlı…Kimine göre bu gerçek ölümken kimine göre anıların-hayatın
bulaştırdığı hastalıklı bir yaşam .hissetmek yaşam kadar önemlidir
aslında .Rüzgarı, güneşi,sesleri,en güzel renkleri hissetmek…Bunun için duymak ya da görmek gerekmez
.Aslında bunu SAĞNAKLARI SUSMAYAN HER KALP YAPABİLİR…..