Nereye baksam ”İNSANLIK ARANIYOR” ilânı…
Sokaktan gözleri dolu, dudakları kuru bir çocuk geçiyor ve başını okşamıyorlar Albayım. Acıkmış, gözleri ile ”bana yardım edin, yemek verin” diyen köpeğe kimse bir dilim ekmek vermiyor. Yalanlarla dolu şu dünyada biri de kalkıp ”ben gidiyorum, geliyor musun?” demiyor.
Acaba şu ”insanlık” denen şey, 1999-İstanbul Depreminde mi öldü? Nerede bu insanlık?
Karnesi de kendisi gibi fakir olan Mecnun’u kimse anlamıyor. Ama zengin çocuğu olan Murat’ı herkes anlıyor. Çünkü o, öğretmen çocuğu…
Ah Sevgili Fakirlik, ”hiçkimse” bile seni anlamıyor.
Adalet Albayım, adalet… Bazı insanlara hiç uğramıyor.
ŞMY