Aslında istikbalin ilk sözleri yazılıyordu bugün. Mehmet Akif’in dilinden dökülecek o sözler, bir nesle hitap edecekti. Tüp halk, canı pahasına ne olursa olsun cepheye koşuyordu. Yeniden bir başlangıcın sesiydi bu. Yeniden bir Diriliş’in sesiydi bu. Asrın devleti gidecek, asımın devleti gelecekti. Ama o asımın devleti, asrın devleti gibi olamayacaktı. Düşmanlarımız, bağımsızlığımızı hedef almıştı. Ama taviz vermemiştik. Eskiye gidebilseydik, imanımızdan da taviz vermeyecektik. İmanımızı yaşayabilseydik, haksızlıklara uğramayacaktık. Ama “Hak yolunda olan haksızlığa maruz kalır”. Sadece cephede bulunan, düşmana karşı savaşmıyordu. Ayrıca, kıyafet diken, askerimize yemek yetiştirmeye çalışan ve bu olanları kalemiyle adil bir şekilde kâğıdına aktaran kişiler de düşmana karşı savaşıyordu. İçimizi bir hüzün kaplasa da geleceği “Yeni Bir Diriliş” kaplayacaktı. Asıl fetih, silahlarla değil, güzel dilimizle insanları fethetmektir. O güzel cümleyi dilimizden değil, gönlümüzden çıkardığımızda evvela bu cümle, bir gönüle hitap eder. İstiklal Marşımız’da da vurguları, gönlümüzle hissedersek onun önemi daha da artar. Nasıl ki marşımız, bir Devlet’in batışından yeni bir Devlet’in doğuşuna hitap ediyorsa, o zorluğu anlamalıyız. Bu marş, adı gibi İstiklal’imizi göstermektedir. Bu İstiklal, kolay kolay bir insanın, bir milletin ve bir devletin eline geçmez. İstiklal’in kıymetini kaybedenler anlar. Ve bizler de İstiklal’imizi kaybettiğimiz gibi onun kıymetini daha iyi anlayacağız inşallah. Allah, bizlere bir daha o acıları yaşatmasın. Zalimleri, kendi kazdığı çukura düşürsün. Marşımız, sadece o anı değil geçmişimize ve geleceğimize hitap eden bir türdedir. Mürekkep’ten damlayan o cümleler Mehmet Akif’in değil, Allah’ın Mehmet Akif’e söylettiği hakikatlerdir. İmanımızı, dinimizi, peygamberimizi ve marşımızı yaşayalım ki yaşatabilelim.