Umut tebessüme layıktı oysa… Düşte saklıydı. Sokaklarını gezmekten bıkmadığım İstanbul vari… Müptela etmişti beni hayaller en ulaşılmaza doğru, en doruğuna hemencikte… Sahillerini arşınladığım, yanına oturduğumda – bana göre dünyanın merkezi-layıktım gördüklerime…Sence hüzün dünya hakim olur mu? Mutluluk yol kadar uzun olmak istemez mi? Her ikisi de yavan kaçar. Sanırdım sancılı sanlar dillerde gölge kadardır. İç çekilen şiirlere, türkü/şarkılara nispeten olsa tasalarım… İlaç kupürlerindeki gibi pek bir vasfım da yok ümide dair… El vurduğum keder büyüdü büyüdü yuttu sanki beni. Yeni umutlara doğru gitmeye mecalim de kalmadı! Temizel çekeceğim mutluluğun goygoyculuğuna… Hayata sevdalı düşler kuracağım ve ulaşacağım hüznün boğazına… Anlatacağım, seni, sizi, sizden sonraki, tüm pespaye düş hırsızlarını…