Mektupla başlayalım diyordu sevgili,içimizdekileri söylemenin en kolay yolu buydu belki de bizi anlatacak en güzel kelimelerin döküleceği yerdi o mektuplar.
Başlamıştı güzel sevgili yazmaya bembeyaz bir kağıtla.Yazdıkça yüreğinin sızısı arttı,içinde kor gibi büyüyen şeyin bir kere daha sevgi olmadığını aşk denilen şu üç harften oluştuğunu anlatmış sevgili mektubunda.Kalemi korkarak tutuyordu,olur ya aşkla baktığı o gözler ona ait değilse diye.Yine de yazdı sevgili,korkuyordu ama yazıyordu.Çünkü aşkın kaçışı yoktu,olmamalıydı.İmkansıza vurulduğunu bilerek yazıyordu sevgili,yazdığı her kelimede aşkını anlatıyordu.Kelimeler onun kalbinin acısı arttırıyordu,aşkla yazdığı mektubun acısını son satırlarda gözyaşları ile bitirmişti sevgili.Bitmişti belki kağıtta yazacağı yer,ama yüreğinde sonsuz bir yer vardı tutulduğu aşka..Mektuplar ile başlayan aşk,mektuplar ile son bulmayacaktı,bulamazdı..Elbet birgün mektuplar dindirecekti içindeki sızıyı sevgilinin.Hasretle,hüzünle,delice yazıyordu sevgili…