Hepimizin acıları birbirine benziyor aslında . Kimimiz taşıyabiliyor kimimize ise ağır geliyor bu yük . Kimi zaman yükseklere kaldırıyorum acılarımı uzanamayacağım kadar yükseklere . Sonra biri ya da birileri alıp açıyor onu ve naftalin kokusu genzimi yakıyor kaldırılana dek. Bir köşeye siniyorum sessizce ve kimsesizce görmüyor kimse beni sadece ben ve naftalin kokulu acılar…
