Çok değiştim. Tamamen farklı bir insana dönüştüm sanki. Eski ben değilim. Artık mutlu olamıyorum. Gülemiyorum, eğlenemiyorum. Hayatı rahat ve gençmişim gibi yaşayamıyorum. Sanki ruhum yaşlı ya da olgun belki de olması gereken bu. Sanki herkese karşı bi duvarım var artık kimseyi sevmiyorum ve kimse de beni sevmiyor. Biri iyi davransa ayıp olmasın diye yapıyor diyorum. Belki de kendimi sevmiyorum. Neden bilmiyorum. Kimse beni istemiyormuş gibi hissediyorum. Uzun süredir hep kaşlarım çatık. Herkes gezmenin peşinde bense sadece oturmak istiyorum evimde. Kimseyle araşmak istemiyorum. Diğerleri sürekli planlar yaparken ben bu kadar özgür bu kadar mutlu bu kadar rahat olamıyorum. İplerim var ve bağlıyım artık hep ciddiyim, sorumluyum. Ama neye ve neden? Bulamıyorum cevabı. Kimse anlamıyor beni acaba ben mi bu kadar sorumluluğun altında eziliyorum yoksa onlar mı çok gamsız? Bilmiyorum. On dokuz yıldır dünyadayım ama kırk yaşındayım.
