Sonunda buradayım işte. Başlayalım artık. bu sefer uzun zamandır üstüne düşündüğüm, sık sık neden diye sorguladığım bir o kadar da can mı sıkan beni huzursuz eden ne olacak bunun sonu dediğim bir konu hakkında yazmak gerek diye düşündüm.
her şeyin bu kadar geliştiği , kolay ulaşılabilirliğin üst seviyelerde olduğu bu dönemde neden mutsuzluk arttı?
Her şeyi ve herkesi görüyor ve duyuyor olmamız her şeye ve herkese kolay ulaşabilecekmiş gibi hissettirirken aslında öyle olmayışından olabilir mi ?
sürekli olarak gördüğümüz duyduğumuz maruz kaldığımız şeylerin en doğrusu ve yapmamız gereken şeyler olduğu bize empoze edildiği için olabilir mi ?
her şeyi yapmaya çalışırken ve her şeye yetişmeye çalışırken zamanımızın kısıtlı olduğunu fark etmek olabilir mi?
ve tüm bu kısır döngüden çıkamamak, içinde debelenip durmak ; her şeyin farkında olmak ama koşmaya, yetişmeye çalışmaya devam etmek .
varlığının, ruhunun sen koşarken sana yetişememesi mesela. kendini zorla kalıplara sokmaya çalışırken buna direnen kalbini duymamak ?
ve birileri olmaya çalışırken bu yolun en önemli parçası var olacak olanı oluşturan parçaları , şu anı pas geçmek.
farkındalığı arttırmamıza bile izin vermeyen düzen içerisinde ona karşı tüm gücünle çabalamak.
