Gök ortadan ikiye yarılmıştı sanki, yağmur yaşananları hafızasından silmek istercesine hırsla yağıyordu. Küçük adımları telaşsızdı; yetişmesi gereken bir yer, ulaşması gereken bir adam, yakalaması gereken bir hayat artık yoktu. Bu sokaklar yabancıydı ona, bu insanlar, bu acı; kendi bile yabancıydı artık kendine. Ağlayamıyordu artık ama gök ağlıyordu yerine, deniz, kuşlar,yollar… Yağan yağmur bile söndüremiyordu sol yanındaki yangını, silemiyordu ellerinde hala hissettiği ellerin sıcaklığını. Hiç yağmamış gibi dinebilecekken yağmur,hiç batmamış gibi doğabilecekken güneş sevemez miydi o da yeniden hiç sevmemiş gibi, unutamaz mıydı onu hiç hatırlamamış gibi? Kalbi durur, aklı unuturdu ama ruhuyla sevmişti kız, o ne durur ne unuturdu. Anlamamıştı ilk, dün duyduğu sesi bir daha duyamayacak mıydı, kaybolduğu gözler bir daha açılmayacak mıydı? Olamazdı ki, imkansızdı. Sevdiğinin kokusunu toprakta arayınca kabullendi kız yalnızlığınıBu zamana kadar karanlıktan korkardı kız, böceklerden,yüksekten,sudan ve ölümden. Ama anlamıştı ki korktuğu şey ölüm değil, sevdiğinin gülüşünü görememekti bir daha, giden değil kalan olmaktı. Öyle de olmuştu, gülüşleri, umutları, ruhu belki bir parça da aklı gitmişti gidenle ama yaşıyordu hala. Sahi nefes alıyordu, yaşamak sayılır mıydı bu?