fark etmesek de düşündüğümüzden daha yakınızdır ölüme
bir nefes alıp verişteki ara gibi
aslında her saniye ölüp tekrar canlanıyoruz
arafta kalmış bir melek gibi
peki bu kadar yakınsak ölüme
neler korkutuyor bizi
tamamen nurdan oluşan kişi mi
günahlarımız mı içimiz mi
yoksa her şeyden öte dışarıdan bile nasıl gözüktüğümüz mü
biz şu an o kadar gereksiz bir dünyaya bağlanmışız ki
anlatamam
her sabah uyandığımız
gözlerimizi açtığımız bu dünya sadece bir göz oyunu aslında
biz her gun neşeyle bir ilüzyona uyanıyoruz ama bunu kabullenmek istemeyiz
çünkü bu kabullenişle içimizdeki o küçük umut tanecikleri var oluyor
o küçük gülümsemeler oluşuyor
ve ölürken bile o küçük gülümseme üzerimizde mi diye düşünüyoruz
belki de bundan korkuyoruz
mutsuz, sıkıntılar içinde ölmekten
çünkü biz her şeyin güzelini arıyoruz istiyoruz
ne kadar öyle bir şeye asla ulaşamasak bile
öyle bir dünya yok çünkü
hiçbir zaman da olmayacak
o yüzden size
ölümden korkanlara sesleniyorum
korkmayın
hatta tam tersi sıkı sıkı sarılın ona
çünkü bu ilüzyondan tek çıkış yolunuz o olucak
her zaman
bu yüzden kabullenin ve tekrar tekrar söyleyin
ölüm bizim en yakın arkadaşımızdır
her daim elimizden tutan.