Bendeki dört işlem bir seni götürüyor. Senden sen çıkınca ben, senden ben çıkınca biz ölüyor. Sen ile beni toplasam da bir aşk etmiyor. Sonra bölüyorsun beni acılarınla; artık sayılardan birine dönüşerek seni çözemiyorum. Çarpıyorsun yokluğunla, bir kere sen iki kere biz ve üç kere aşk hep yetmiyor. Kapatıyorum dört işlemi sevgilim; matematiğin kuralını bozmuş senli aşk, pi sayısı da intihar edecekken zevzek hatalar esiyor ve rasyonel sen ile irrasyonel sevdam bizi kavuşturmuyor. Öpücük konduruyor bereketli fizik, alkışlıyor kimya, ezip geçiyor biyolojinin köksüz dalları; fırsat kolluyor birdenbire resim ve tutuşarak geliyor Edebiyatım…
Matematikten önce sen, Edebiyattan sonra ben, aşktan sonra biyoloji kalmıyor. Fizyolojik epistemolojik çığlıklara savuruyor beni edilgen çatılı fiiller, sözüm sanayken gözlerinin dokunmadığı her yere dokunuyor süratlice… Tablosu kırık ortaya atılmış ve yıkılmış duvar olan ben, herhalde bu sezon da seni yazacağım. Arka sokakları geçti bu aşk sevgilim; yılların bin fragmanlık bahşişi oldu hasretim. Nereye dokunsam sen çiziyor kalemim. Dolaylı tümleç can veriyor asmalı konak dizisinin konağında, balık tutuyor umudum Sadri Alışık’ın Ah Müjgan ah filminin son satırının son sahnesinin arabaya dokunan son anahtarında. Kapıyı açmıyorsun zaten, ah sevgilim ah…
Turist Ömer selamı çakayım derken yalnızlık kelamı çakıyorum hasretinin boyundan yana. O kadar uzun ki, sen bile kısasın onun yanında. Tanrım şirinlere de çıkarıyor yolumu. Gargamelin burnu bile senden kötü değildir. Azman bile senin kadar tırmalamamıştır sevdamı.
Bir senden bir nefret çıkıyor, bölüyorsun onu da neşeme; toplanmıyor mutluluğun karesinin sana uzanan kökü. Köküm köksüz, kalbim sensiz kalıyor.
Dilara AKSOY
