Kendimi bildim bileli severim çocukları. Kahkahalarını severim en çok. Heyecanlandıklarında ellerini çırpışlarını ise daha da çok severim. Mutluluk oyundan ibarettir onlar için. Biraz sevgiyle yaklaşanı, önce oyunlarına dahil ederler sonra mutluluklarına. Daha sonra bir de bakarsın bambaşka bir diyardasın. İşte ben o diyarda olmayı severim en çok.
Düşüncelerimi kapatırım. Yarına dair planları rafa kaldırırım. Geleceğin bütün kaygılarına kapatırım düşüncelerimi. Bırakırım o anın güzelliği sarmalasın bizi. Hani kocaman gülüşleriyle sararlar ya yüreğimizi, hani gözbebeklerine bakınca içine düşersin ya mutluluğun; işte öyle güzel sarmalasın bizi diye bırakırım bütün yorgunlukları, kırgınlıkları, pişmanlıkları…
Neden bu kadar düşkünüm çocuklara, neden bu kadar seviyorum diye düşündüm. Tertemiz sevdikleri için çıkarsız. Tertemiz güldükleri için kalpten. Hani derler ya keşke hep çocuk kalsaydık, hiç büyümeseydik diye. İşte böyle düşünenler çocuklardan kopamıyor bir türlü.
Baksana yetişkinlerin hayatına. Herkes bir koşturmada. Sokaklarda aceleyle işe gitmeye çalışanlar, evde biran önce çocukları okula göndermeye uğraşanlar. Hep acele hep koşturma. İnsan bir an saniye durup etrafına baktığında yanından geçen bakkal amcaya selam verebilecekken, balkonda halı silkeleyen komşu teyzeye hal hatır sorabilecek iken kaçar gibi uzaklaşıyor mahallesinden. Çok değil bundan on sene öncesine kadar susadığımızda kapısını çaldığımız insanlardı bunlar. Zaman ne ara bu kadar değişti anlamıyor insan. Gerçi zaman değil değişen insanın kendisi. Öyle bir hal aldı ki yaşamak; benim işim hallolsun da kim ne yaparsa yapsın fikriyle, aman falanca para, makam sahibi, bir işimizi görür muhakkak diye insan biriktirmeye başladı insan. Çıkarsız sevgiyi geçtim, samimi bir gülüş bile bulamaz oldu insan şu günlerde.
En çok neye üzülüyorum biliyor musun, çocuklardaki samimiyeti hayatın her alanında bulmak isteyen insana üzülüyorum. Yok arkadaş yok, sana ailenden başka yakın yok, kalpten sevenin yok.
Velhasıl beni çocukların diyarında bırakın. Sevgiyle oyunlar oynayıp, içten kahkahalar atalım. Ve büyümeyelim hiçbir zaman; çıkar karışmasın sevgimize, bozulmasın samimi niyetimiz…
