Basamak basamak ilerleyen hayatımın tam ortasındayım. Suskun, yorgun ve bezgin. Geçmişte kalan acı ve sevinçlerin yanında gelecekte olacakların kederi ile kavrulan yüreğime narin bir dokunuş sergiliyor iman güneşi.Çevremde olup bitenler kıyameti anımsatsa da bana, güzel şeylerin hayali ile umutlanıyor kelimelerim.
Hayatı yere sermek istiyorum,tek bir hamlede Cahilliğe karşı savaşmak korkutsa da beni, galip gelmenin umudu ile ışık doluyor karanlık hayallerim. Ama nasıl olacak ki bu? Korkularım hayallerimin önüne set kuruyor adeta. Galiba buldum atacağım atacağım ilk adımı. Yunus gibi olmakla başlamalı mesela.İlla edep illa edep deyip yüklenmeliyim omzuma cahilliğin ağır kefesini. Sonra saygı girmeli işin içine. Hoşgörü yoğurmalı vıcık vıcık olan cahillik hamurunu.
Bedenimi ele geçiren nefsimi yenmek işte bu en zoru. Önce ALLAH sonra Peygamber,anne,baba en sonda gönül gelmeli cahilliğin karşısına.
İşte o zaman sırtını yere getirebilirim kavrulan acılarımın. Ve işte o zaman gerçek mutluluğu tada bilirim kelimelerde…