Buruk bir kalp, acıtıyor. Boş bütün odaları kalbimin. Renkler uzaklaştı dünyamdan. Yok anlamı çekilen fotoğrafların, yenecek yemeğin, öğrenilecek bilginin. Kavga büyük, kardeş kardeşe dönmüş arkasını. Yeşil, beyaza; beyaz, kırmızıya düşman. Bendeki de bir kalp sendeki de… Neden bu uçurum…?
Asıl dert bu değil. Başladı hayat… Herkes için nasıl başladıysa öyle.
Neden bu kadar boşuz?
Neden vurdumduymazız hepimiz?
Mutsuza melankolik, umutluya aptal, canı yanana manyak diyerek ne kadar daha hayatı zorlaştıracağız birbirimiz için?
Yok mu rengimi görecek biri? Yok mu bu dünyada bana da sevgi?
Neden kalıplara bu kadar takıldık… İnsanı, kocaman bir denizi, neden sığdırdık bir şişeye?
İnsan neden 60-70 yıl yaşayacağı bir hayat için bu kadar alçalıyor? Dur demiyor birbirlerine insanlar.
Dur! Dur! Dur!
Ağlamak istiyorum; mavim yok.
Gülmek istiyorum; sarım yok.
Rahatlamak istiyorum; yeşilim yok.
Huzuru bulmak istiyorum; beyazım yok…