Son

Biz henüz güneşi göremedik
Belki uyandık aydınlık sabahlara
Ama göremedik çocuk.
Terkedilmiş bir evin duvarları gibiydik
Lekeli, karanlık, tozlu..
Başkasına yazılmış bir şiirdim ben
Cemal Süreya’nın balzamin’i belki..
Sen ise ülfettin çıkış kapısında duran
Yeknesak gidişlerin ..
Yeknesak gelişlerin..
Her seferinde yaklaşıp gönlümün
kıyısına
Attın içimdeki denize kendini
Sırılsıklam bırakırken beni kayıplara
karıştın çocuk.
Böcklin’in “ölüler adası” zirvesinde
Farklı ama aynı zamanlarda attık
uçurumlardan birbirimizi..
Ve biz
Yani ikimiz
Çoktan hakettik bu sonu çocuk..