Anlayamazsın
Yavaş yavaş aynılaşmaya başlar günlerin.
Yediklerinden bile tat almaz olursun
Belki de bu yüzdendir ilk tuz katmaların
Biraz gülümseyince yanakların ağrır
Onlar bile hamlamıştır mutluluğa
Küçük bir çocuk eliyle uzakları gösterir,
”Bak gökkuşağı”
Ama renkleri göremezsin ve o an
Anlarsın
Hayat almıştır senden görebilme kabiliyetini
Sen fark etmeden griyle değiştirmiş tüm renklerini
Ve o an bedenin ayaktayken ruhun yatmıştır musalla taşına
Ve sen tükenmişsindir.
