Yıllar geçtikçe geçer dediklerim kalbimde dibi görünmeyen bir uçurum açmış. Geçmemiş. Aman boşver dediklerim meğer kalbimi yemiş bitirmiş. Ruhumu paramparça etmiş.
Farketmez olur mu hiç insan tüm bu yaşadıklarına kalbinin. Olmaz tabi. Ben keyfime keyif katıp gülüp eğlenirken oldu ne olduysa. Yıllar yılları kovaladıkça üzerini örterken kalbimin; oldu ne olduysa. Cahildim o zamanlar o sebepten idi bütün umursamazlıklarım desem koca bir yalan söylemiş olurum. Seve seve örttüm üzerini hislerimin. Seviyorum dedim, geçer dedim. Son olur belki artık diye diye topladım ruhuma gözyaşlarımı. Öyle yaşlar ki artık gözlerimin ucunda toplu duruyorlar. Küçük bir şey yetiyor binlercesini akıtmaya. Peki cahil miydik severken; olanı olacakları görmeden mi sevdik. Yok yok öylesine aklı başındaydım ki severken ne yaptımsa bile isteye yaptım. Ben pişmanlığını yaşamam isteyerek yaptıklarımın. Tüm pişmanlığım kalbime ettiğim eziyet ve ruhumu toparlayamayacak seviyeye getirdiğim bunalım hali.
Şimdi ise uçurumun başında aşağıya bakarken; ardımda sevdiklerimin sesini duyup ardıma bakıyorum. Gözyaşlarımla sarılıyorum onlara. Zaman diyorum ey zaman; sana bırakılacak bir şey kalmadı artık. Kalbimin hatırına tüm sevdiklerim hatırına dinecek bu yaşlar. Kapanacak o uçurum…
