İsterdim ilk şiirlerim sobada yansın Zarifçe,
Bir şehrin yoksulluğuna ortak olsun.
Göğe doğru uzansın ana elleri,
Göğe ve umuda.
Çünkü yazdıkça,
bilinmeyen bir tren garına doğru götürür beni annem.
Umutlar oradadır ve çocukluk telaşlarım.
Annem orada bırakmaz beni.
Ayakkabılarıma bağlanır birden kelimeler
ve aklımın bir köşesinde yer etmişken yaz sıcağı bakışın,
mecalsiz çay sohbetleri hatırına,çocuk gülüşlerine aldanıp,
dönerim yaşamak denen bu oyuna.
Haydi, şimdi tüm yazılanlar umuda…