Evimizde çaylarımızı yudumlarken televizyon ekranında beliren son dakika haberi… Dağlıca’da şehit olan 16 asker! Ve 1984’ten beri şehit olan nice Mehmetçikler! Bunlardan da acısı artık o kadar alışmışız ki şehit değil rakam veriyoruz kara toprağa. Çünkü rahat koltuklarımızda otururken evladlarımız da yanıbaşımızda. Terörü kınadık ve bitti,lanetledik ve geçti!İnsan susuyor,insanlık(!) epeydir dilsiz.
Türkiye – diğer bir deyişle Türklük- koskoca bir devlet. 3-5 soysuzun pireden deveye yolculuğuna seyir hâlinde kaldık.Yılan içimizdeydi,zehrini akıtmaya başlamıştı ve biz, “bu zehir ölümcül değil” mi demiştik kendi kendimize? Böyle mi oyalamıştık asalak ruhumuzu? Atalarımızdan öğrenmemiş miydik oysa yılanın başını küçükken ezmek gerektiğini? Ya evladını kaybeden biz olsaydık?! Göz göre göre yollar mıydık kınalılarımızı ölüme? Kimin gözü neyi görmüyor bilmem fakat bir bataklığa saplanıp kaldığımız aşikâr. Yüreği (olanların) her gün katbekat dağlanıyor.Dur demek işe yaramıyor,durdurmak gerekiyor. Neden ve niçin’ler ortada,konuşmamız gereken nasıl bitireceğiz?İcraate dök(ül)memiz gerekiyor.
Türk genci; Atalarımız bu toprakları kimliklerini bir yana bırakıp kanlarıyla suladı. Kimdir,Necidir’e bakmadı. Mesele; bütün olmakta,parçalanmamakta! Su neden sızıyor? Su sızdırdığımız yerden karışıyor bardağımıza zehir. Zehri at vücudundan Türkiye! Uyan artık, ecdadından örnek alman gereken yerle,ders çıkarman gereken yerleri iyi belle! Seni topla tüfekle oyalamıyorlar artık zirâ bunu yapamayacaklarını biliyorlar.Beynini uyuşturup elini ayağını bağlıyorlar.Yani maddeye değil artık savaşlar ruha. Pekâlâ,ipleri söküp ben buradayım demenin vakti gelmedi mi,vücudundan zehri atmanın vakti gelmedi mi? Vakit geldi! Bardaktaki çatlağı kapatmanın,sudaki zehri arıtmanın vakti geldi,dahası, çok vakit kaybedildi; çok evlad,çok baba,çok kardeş katledildi. Toprağın altındaki biz olmadan toprağın üstünü temizlemek lazım gelir. Toprağımızı(vatanımızı) temizlerken ölmek ise en şereflisi ölümün. Yeter ki uyan! Yeter ki insan olmayı hatırla! Vatanını,ecdadını,aileni,kendini hatırla! Şerefinle yaşa!Şerefinle öl! Lâkin şerefini kaybetme zirâ onu kaybeden ne vicdanını ne kendini bir daha bulamadı.
BÜŞRA AYAR
