Gitmez sandığımız kim varsa kaybettik dimi sonra hep kaybettik diye üzülürdük yanlış !
vazgeçerdik ama kaybetmişcesine üzülürdük yarım bırakmayı sevmediğim satırlarıma yeniden başlama kararı almıştım sonra farkediyorki insan yarım olarak ne bıraktıysam onlar bütün olamayacak kadar eksikmiş.
Bütünleyemeyecek kadar yorgun dizlerime binbir kelimede konuşsam mecaliyeti asla olmayan bir kuştum sanki kanatlarım olsa çırpmaya havada olsa süzülmeye asla mecalim yoktu ve ben o dizlerimle daha ne kadar uzağa yürürüm diye direniyordum sadece.
insanlar öyle bir giderki nefesin düğümlenir kelimelerin boğuklaşır ellerin titrer dizlerin çözülür.
öyle bir giderlerki sen sadece kendine yetmeye çalışırken artık kendine yeticekte bişey kalmaz geriye ve sen kaybettiğinle kalırsın yada böyle sanarsın.
siz kazandıgınız seylere hep yas tutarak yaşadınız kaybeden neden siz oldunuz hıç dusundunuzmu ?
elimden geleni yaptım ve kafamı o yastıga rahat koyuyorum dedıgınız oldumu hıc ıste sız hıc bır zaman kaybeden olmadınız bunu anlayacak kadar yasadıysanız sız en guzel zamandasınız demektır artık acı ne bılmez can yanması ne yıllar once unutmus olursunuz .
ve evet bende o yastığa kafamı her zaman rahat koyan insanlardan biri oldum insancıl duygularımdan arınmış ama bi o kadar insanlığıma daha da yakın hissedenlerdenim.
güven neydi ve nasıl hissedilirdi unutalı baya oldu galiba asla pimanlıklarım olmadı ve buda benı daha guclu kıldı sanırım.
”sonradan insan anlıyor bir sonrası yok ve olması içinde cabalamamak gerektiğini”