Artık kendimden sıkıldım. Seni hatırlatan her şeyi görmekten sıkıldım. Bu evden, bu şehirden çok sıkıldım. Neden biliyor musun? Nedeni çok basit bana yaptığın aldatmalardan ve daha bir çok olan yalanlardan. Masumluğuna inandım daha doğru kendimi kandırıp her şeye göz yuma bildim. Beni çok… Şimdi ise hayatın gerçekleri ile yüzleşip acılarımı yaşamaya başladım. Merak etme… Ama ansızın aklıma gelişin beni kor gibi yanan bir alevin ortasına atıyor. Canım yanıyor her saniyesinde ama çığlıklarımı duyan olmuyor. Bu yüzden her seferinde tekrar yok olup gidiyorum. Artık hissizleştim galiba. Senden sonra bir başkası.. Ne bileyim bir nebze saçma geliyor bana. Sana da öyle oluyor mu? Yoksa sahiden unuttun mu beni?