Ben bazı şeyleri yapamadım,
Gülmeyi mesela.
Sensiz doyasıya kahkalarla gülemedim,
Ara sıra somurttuğumu görür annem.
Bazen gülsene diyorlar bana,
Şaşırıp kalıyorum öyle bi an.
Gülmek neydi diyorum kendi kendime,
Nasıl gülecektim, nasıl gülmekten yorulacaktım?
Ama bazen söylediğin bi şarkı geliyor kulağıma,
Sırıtıyorum tam bir aptal gibi.
Sonra geçiyor tabi, gülmeyi tekrar köşeye bırakıyorum.
Sokaklarda gezerken birden adın çalınıyor kulağıma,
Tekrar bi sırıtma geliyor bana,
Dönüp bakıyorum sen misin diye.
Bütün neşem kaçıyor,
Sen olmayınca.
İçtiğim hiçbir kahvenin tadı tuzu yok artık,
Hepsi sade, hepsi sadece acı bana.
Yanında getirdikleri lokumu bile yemiyorum,
Belki bir gün gelirsin, gelirsin de
Sana veririm gene o lokumları diye biriktiriyorum.
Sigara paketimden iki tane çıkarıyorum bazen,
Birini sana yakıp verirdim ya hani,
Gene öyle olacak sanıyorum.
Ama tam ilkini yaktığımda o an acıyor sol yanım,
İlkini yakıp sırf kendim içiyorum.
İkincisini yakıp gene kendime içiyorum.
Ama belki, bir gün,
Belki bir gün gelip ilkini alırsın,
Parmaklarımın arasından.
Uzun bi süredir azaltamadım şu meredi.
Bazen günde 1, bazense 1,5 paket oluyor.
Senin içemediğin sigaraları da,
Senin yerine içiyorum sanki.
Gözlerim yaşarıyor bazen,
Öksürük ve buğu kaplıyor içimi.
Yutkunurken dahi adın takılıyor,
Boğazımın en güzel manzarasında.
Mesela geçemedim bazı yollardan,
Mesela seni öptüğüm ilk sokak vardı;
Ne bir adım atabildim,
Ne de sokağın ismine bakabildim.
Ellerini ilk tuttuğum yeri hatırlar mısın?
Geçen oradaydım,
Elimde sen yerine, yarısı 10 saniyede bitmiş;
İkinci sigaram vardı, sen yoktun.
Seni son gördüğüm yerdeydim daha bu hafta.
Bi an çıkıp geleceksin sandım,
Oturup iki lafın belini kırarız diye,
Dakikalarca oturdum, gelmedin.
Ben şimdi bu banktan kalkıp eve gidiyorum.
Ve evet bu bank, Beşiktaş sahildeki bank.
Seninle bir çok anımızın olduğu olacağı bank.
Belki de bir gün bi çiçek alırdım burada sana.
Belki son sözüm kötüydü,
Belki hiç gitmemen gerekirdi, bilmiyorum.
Ama gittiğin o yollar var ya,
Anasını avradını sikeyim o yolların.
Biliyorum gene tutamadım, şu bozuk ağzımı.
Ne yapayım, gittiğinden beri güzel konuşamadım.
Bu yaptığını kader bir kenara yazdı,
Gerçek yüzünü bulacağımı bilsem aramazdım.
Kaderin yazdığını da allah gördü;
Ben uslu görmek istedim aslında yaramazdın.
Demek hala o var yemeğinde,
İnsan utanıyor kendi emeğinden.
Aç gözlülük seninkisi diyeyim ben;
Önünde yediğin, arkanda yemediğin de.
Neyse fazla uzattım,
Sanırım hayatında sadece bi tuzaktım.
Bu sefer allaha emanet değilsin,
Eyvallah.
