Meydandaki çay bahçelerinin birinde oturmak geldi içimden sonra vazgeçtim. Parkta oynayan çocukların cıvıltısına dalıvermiş buldum kendimi.Nedensizce geçmişimi geleceğimi sorgular oldum birden bire nereye gidiyordum çaresizce.Bilir misiniz çaresiziğin; soğuk, hırçın, acımasız yalnızlığını. Doğru insanız demi hepimiz yaşamışızdır böyle duyguları düşünceleri o kasırganın içinde kalıvermişizdir işte. Ben hep yoruluyorum biliyor musunuz? Önceleri yorulmazdım koşar koşar tekrar koşardım durmazdım hiç ama şimdilerde hep yorgunum yoruldum. Dertlerimi anlatacak kimseyi bulamayışımdan yoruldum vakti zamanın da anlattığım insanların çıkar bahaneleriyle bana saldırışlarından yoruldum. Belli bir başarıya ulaşmışken bilmemdir neden ayağımdan tutup da çekiştire çekiştire beni kandırıp da aşağı itmelerinden bıktım yoruldum yoruldum ya…İnsanlarla uğraşmaktan, o değil de sevgi saygı gösterip de görememekten bıktım yoruldum. Kolumu kaldırıp da yazı yazmaya bile mecalim kalmadı artık. Ondan da bıktırdılar yordular artık beni. Tek amacım yazabiliyorken yazmaktı onu da zehir ettiler. Ağzımdan burnumdan getirdiler. Sebep neden hep kendimde aradım suçu ama ben ondan da bıktım yoruldum. Silkinip kendime gelmek istedim hep bir şeyleri sıraya koydum engelleri aşa aşa başarıyordum tutup öyle bir laf çarpıyor ki suratıma elim ayağım taş kesiliyor yazmaz oluyor ellerim kolum kanadım kırılıyor da kalkmaz oluveriyor onca işim varken. Yoruldum her şey den uzaklaşasım var başımı alıp da gidesim var dağa taşa çıkasım var. Neydi beni bıktıran yoran onu tamamen unutasım var hayatımdan çıkarasım var. Anlamıyor ki ben mutlu değilim dinlemiyor ki bildiklerimi sadece kendini savunuyor olmuyor işte ne yapsam olmuyor. Sanki beş yaşında küçük çocuğum da kandırdığını zannediyor hasbam kafasına bir vurasım var o aklı kim veriyor ona hangi dünyada yaşıyor. Beni yordun yoruldum amacın buysa git artık ya çık hayatımdan….