Kumsalda benim dışımda kimse yoktu. Güneş daha yeni doğmuş, yaşam daha yeni uyanıyordu. Gün içinde tıklım tıklım olacak bu yer şu an bomboştu. Bu durgunluğu seviyordum. Deniz mavisi ve gök mavisi yani aslında en sevdiğim, doğanın temeli bu iki mavi içime ferahlık veriyordu. Ve tabii ki dalgaların o huzur veren telaşsız sesi…
Belkide tüm yaşamımı bu uçsuz bucaksız manzaraya bakarak geçirebilirdim. İnsanların gürültüsünden uzak, albenisi bol olan bu yer, tüm duyguların nirvanasını yaşatıyordu bana. Dünyadaki yer alan tüm insanları en azından yarım saat bu manzarayla baş başa bıraksak eminim dünya daha yaşanılabilir bir yer olurdu. Yaşamın kasvetinden sıyrılıp çocuklar gibi şen ve çıkarsız yapardı bu manzara insanları… Sevdalanırdı herkes, dün çok, bugün daha çok ve kuvvetle muhtemel ki en çokta yarın olacak bir sevgiyle.
Sevgi ışığından mahrum kalan tüm insanların yüreğinde salıncaklar kurması dileğiyle…
