Acı mıydı bizi güçlendiren ya da daha da da güçsüzleştiren. Kim diyor acı insana güç katar. Bence acı çeken insanın hayatından birşeyler gitmişti en sevdiği en önemli şeylerinden eksilme olmustur insanın. Bundandır acı çekmesi bundandır ağlaması. Keşke herşey ağlayınca gözyaşı gibi akıp gitse ama daha da ağırlaşıyor gözyaşı ile beraber acılar. Cidden acıları geçirmenin bir yöntemi var mı? Bunu bilen biri çıkar mı? Acı içinde kıvrılan bedenlerimiz ve o bedenlerimizin içine sıkışıp kalmış ruhlarımız. Onların ne suçu var bu kadar acı çekiyorlar. İnsan hatırası olan bir yerden gittiğinde anlıyor gerçek acıyı. Hele ki orada arkadaşları, sevdikleri varsa o zaman daha da katlanıyor bu acı. Bu acıyı ne gözyaşı dindirir ne de baska birşey. İnsanın en büyük korkusudur yalnız kalmak onlar gittiğinde ne yapacagını bilememek. Gözyaşlarının bittiğini hissetmek en kötüsü. Herkesin içinde hıçkıra hıçkıra ağlayamamak acıyı hissetmek. Acıyı içimizden atamayız sadece saklarız bir yerlere.