God_

Tam da terk etmek üzereydim seni. Her şeyi kalbimde öldürmüşken ufak bir umutla karşıma çıktın. Kendimi toparlamışiken seninle tekrar darmaduman oldum. O deli soruları tekrar sordum ”Neden çıkıp geldi bir…

Günler aylar geçse de işim daha da zor olmaya başladı. Her saat karşımda olan bir bedeni unutabilmek beni çok yoruyor. Neden her şey bu kadar imkansız? Belki biz, belki sadece…

Belki bir daha sevemez, belki de tekrardan ölemezdi. Bir yıkım gibi olmuştu. Enkaz altında bir kurtarıcı bekliyordu. Mutluluğun içinde çoğu kez siyah kalıyordu. Içi buruk hayata gözlerini kapamaktan korkuyordu….

Artık yazamamak bu olsa gerek. Gecenin azizliği üzerime koca bir bulur gibi çöküyor bu gece. Nereye uzansam bitiyor veya gidiyor. Bir umutla elbet ilerleyeceğim ama nereye kadar? Her şey gibi…

Belki epey zor dönemler, belki de hepsi geçici… Bunu bir nebzede olsa unutuyor insan. "Ne zaman?" Sorusu arkadan gelir. Ve cevap sevginin gülümsemenin olduğu andır. Insan kolay mutlu olur biliriz…

Sevgi bazen bir mesaj, bir gülümseme ve bazen de şarkılardan ibaret olabiliyor. Ufacık şeyler aslında bize yaşama değeri katıyor. Ki maalesef farkında bile değiliz. Günler geçtikçe bizlerde biraz daha tükenip…