Oğuzhan Cınbırtoğlu

Aynı su damlasıyla ıslanan ruhlar Bilmezler tuzu deniz çekildiğinde damaklarında kalacaklar Mutluluğun değerine rastlasalar eğer Özründen büyük kabahat etmiyecekler Bir yıldıza bakan iki çift gözler Bilmezler başlangıçlar yolda olmayı gerektirecekler…

Kendince kadim bir söz taşır mezar taşında Medeniyet ışıklarından ırak bu asi yamaçların ardında Yalvaç misali dolanırken der ne yüce öğretmen inziva Gel, gör, duy, hisset ve anla Firuzeden prusyaya…

Yarısı yırtık mektubu koydu dizine Baktı hayli uzunca, okudu usulca ‘Ve bir kadın geçti sayfalardan Sessiz, sedasız’ Sessizlik asırlardır böyle derine çapa atmamıştı Çekemiyordu, çekilmiyordu Çaresiz iniyordu anılar merdiveninden Adımlarından…

Sokak lambasının altında ağlar Şefkat mağduru bir çocuk Zamanın çobanı öldüğünü fark ettiğinde Düşündü çocuk Nerede bu ormanların zümrüt kalbi Sömürdünüz renkleri fabrikalarla Menfaatlerinizle ördünüz duvarları Güneşin ve çocukların üzerine…

Bir kadın tanıdım Yosun tutmayan bu şehrin pinhan kalmış yerlerinde Nakkaş gibi işlemiş sokaklara yağmurdan ıslanan saçlarının kokusu Tasavvur ederim inceliğin inceldiği yerden kopuşunu eskimeyen bir efkarla Bir kadın tanıdım…

Ruhu hala aynı durakta Bedeni anılarla örülmüş uçurumun tepesinde Algısı kokusu unutulmuş fesleğen bahçesinde Kulakları bir şarkının birkaç dizesinde Ruhu hala aynı durakta Ayaklarından umutsuzlukla bağlanmış ve diz çökmüş deve…

Çiçek giyinir kokusu Ensesinden bahar fışkırır Bir kere çektimi bir daha çekesim gelir ve bir daha Hayta bir çocuk gibi Ölüm ölür o anda yanarken ağlayarak Yıldız tozları serpiştirir dokunuşunda…

Sessizlik Bir tarafı kumsal bir tarafı deniz Bir tarafı nefret bir tarafı aşk Bir tarafı ölüm bir tarafı hayat Sessizlik Yokken gelmesini istediğin Gelincede gitmesini beklediğin Geçmişini duruşunu ve geleceğini…

Yarım kalan birayı mehtaba yolluk olsun diye denize döker öyle yatarım Yarım kalan rüyaları da yatakta bırakır güneş denizi uyandırmadan aynı yere giderim Giderim ki bana her şey o günü…