Mahalle maçında yazı tura atarken kaybettim ilk mutluluğumu.
Yüzünden gülücük hiç eksik olmasın diyen teyzeleri mahcup etmediğim yıllardı.
Kocaman gülücüklerim ve kollarımı açabildiğim kadar sevdiğim tanıdıklarım vardı.
Çıkar dendiğinde bildiğim tek şey cebimdeki bilyeleri çıkarıp arkadaşlarımla oynamaktı.
Akşam eve geldiğimde ”terli değilim anne” dediğim an ki masumiyetime hiç kavuşamadım bir daha.
Dünya kirlendi zaman merdivenleri tırmandıkça gözümde…
Büyüdük sonra,yan etki yaptı bizdeki büyüklük,küçüldü hislerimiz oranla.
Kaybettim içimdeki o sevinci.
Hayatın sadece çocukken çekilir olduğunu yaşadıkça anladım.
Şimdi diyorsunuz ya çocukluktan geriye ne kaldı,onu bilmem ama neleri kaybettim bunu iyi anladım.